Nu ik geslaagd ben, vier ik stiekem al een beetje vakantie. Nou ja, stiekem, ik héb natuurlijk ook vakantie. En dat betekent: meer tijd voor één van mijn grootste hobby’s, lezen. De Karin Slaughtertjes vlogen me om de oren, maar omdat het een beetje saai is om te blijven schrijven dat de moord weer luguber was en het boek goed, besloot ik tussen de thrillers door ook wat andere boeken te lezen. Héél vervelend, maar ja, iémand moet jullie vertellen welke drie toppers je mee moet nemen op vakantie.

1. Verslingerd

Lisette Jonkman is niet alleen de schrijfster van mijn lievelingsboek van 2013 (Verkikkerd), maar ook mijn lang verloren tweelingzus. Niet echt natuurlijk, maar omdat we zó op elkaar lijken, zeggen we tegenwoordig dat dat wel zo is. Toen ik laatst met Lis afsprak en ze dat tegen een kennis vertelde, vroeg die kennis wie ik dan wel was. Omdat ’tweelingzus’ een beetje lastig uit te leggen was (haar moeder stond ernaast) en ‘iemand die ik van internet ken’ een beetje onverstandig klinkt, zei Lis maar dat ik haar oude buurmeisje was. Ach ja. Maar goed, haar boék, daar wilde ik het over hebben.

Verslingerd is het vervolg op Verkikkerd, dus je snapt dat ik al tijden stond te trappelen van ongeduld om het open te slaan. Gelukkig kent Lis me een beetje en nam ze een exemplaar voor me mee op de bovengenoemde date. Ik onderbrak mijn ‘Karin Slaughter‘-marathon en begon vol spanning in Verslingerd. De verwachtiging was hoog, maar dat was gelukkig ook terecht. Omdat ik Verkikkerd onlangs nog een keer had gelezen, zat ik nog helemaal in het verhaal van Lucy en haar campusnerds.

Ik vond het leven op het Fort als vanouds weer héérlijk en herkenbaar. Inmiddels voel ik een band met de personages, die ieder hun probleem hebben. Lucy balanceert tussen iedereen heen en weer en probeert de bal hoog te houden, ondertussen haar eigen problemen vergetend. Dat gaat natuurlijk niet goed. Halverwege het verhaal blijkt waarom Lis één van de beste schrijvers van Nederland is. Midden in een humoristisch verhaal vol liefde en gekkigheid, komen we bij een zwaar onderwerp aan, dat práchtig beschreven wordt. Mét humor, terwijl er niet voorbij gegaan wordt aan de heftigheid ervan. Knap, hè? Vind ik dus ook.

Verslingerd moet zéker mee in je koffer!

2. Zwart-wit

Gillian deed ooit mee aan dezelfde chicklitwedstrijd als ik en belandde óók op de longlist. Inmiddels is haar vierde boek alweer verschenen en omdat ik zo enthousiast was over haar laatste boek, 60 dagen, was ook hier de verwachting hoog.

In het boek volg je Elin, die op weg naar een sollicitatiegesprek bijna Vicky onder haar auto krijgt. Wanneer ze het meisje thuisbrengt, ontmoet ze Vicky’s oom Nick, die haar meteen wantrouwt en Vicky’s opa Max, die haar meteen een baan aanbiedt. Al snel blijkt Nick aantrekkelijker dan ze dacht, maar door de slechte timing spreken ze af: wij worden niet verliefd op elkaar. Dat werkt natuurlijk voor geen meter…

Ik vond het leuk dat je het verhaal zowel uit de kant van Elin als uit die van Nick en (later) Elin’s zus, Bibi, leest. Op die manier volg je ieders gedachtegang en de redenen waarom ze doen wat ze doen. Dit boek was weer heel anders dan 60 dagen (minder serieus), maar door de humor en fijne schrijfstijl van Gillian wel écht een aanrader voor op vakantie! Ik blijf fan van Gillian!

3. Dansen met herinneringen

Van Martin Gijzemijter had ik nog nóóit gehoord, maar dat kon ook wel kloppen, want Dansen met herinneringen is zijn debuutroman. Toen hij me uitnodigde voor zijn boekpresentatie, kon ik helaas niet, maar ik was intussen zó nieuwsgierig geworden naar het verhaal, dat ik het boek gelukkig alsnog mocht lezen.

In Dansen met herinneringen krijgt John de kans om nog één keer zijn overleden geliefde, Mary, te zien. Het probleem is alleen: zij kan hém niet zien. John leeft in een wereld waarin Mary is overleden, maar Mary leeft in een wereld waarin Jóhn is overleden. Maar… hoe kan dat? En wáárom? John gaat op zoek naar zichzelf en de waarheid. De begrippen ‘liefde’ en ‘opoffering’ krijgen voor hem een héle andere betekenis. Zal hij verder kunnen leven mét Mary? Of moet hij wéér afscheid nemen?

Martin schreef Dansen met herinneringen voor zijn vader, die het verschrikkelijk moeilijk had met het verlies van zijn vrouw en daarmee zijn beste maatje. Zijn verdriet kon Martin niet wegnemen, maar hij kon wél een wereld creëren waarin hij haar nog eenmaal kon ontmoeten. Die reden zou eigenlijk al genoeg moeten zijn om het boek te willen lezen, maar jullie willen natuurlijk horen wat ík ervan vond. Nou vooruit.

Ik vond het boek erg mooi. Ondanks dat het natuurlijk niet écht kan (al krijgt het woord ‘echt’ in het boek een heel andere betekenis) – en ik daar normaal gesproken niet graag over lees – ergerde ik me niet aan de situatie, omdat de hoofdpersoon John ook de hele tijd roept: ‘Dit is onzin, dit kán  niet!’. Het verhaal is érg origineel, lief en ontroerend. Oké, als ik nog een beetje mag zeuren, had het wat mij betreft nog wel wat breder uitgewerkt mogen worden, omdat het soms wel erg snel gaat. Maar dat het een sterk debuut is, is zeker. Ik ben nú al benieuwd naar je volgende boek, Martin.