3x naar het ziekenhuis op reis (mijn idiote ervaringen!)

Het is de nachtmerrie van elke reiziger: naar de dokter of het ziekenhuis moeten in het buitenland. Niet alleen omdat dat betekent dat je dan ziek bent, maar ook omdat je geen idee hebt waar je terecht gaat komen. Hoe ziet het ziekenhuis eruit? Hoe is de medische zorg? Spreekt de dokter überhaupt Engels? Het is altijd weer een grote verrassing! En een uitdaging…

Zo ‘mochten’ wij in Laos en Cambodja eigenlijk niet naar het ziekenhuis als er wat zou gebeuren. Simpelweg omdat ze je daar sneller zieker dan beter maken. De beste tip die onze reisgids ons gaf? Een lijst met ziekenhuizen waar je dan wél heen moest. Niet omdat daar de omstandigheden beter waren, maar omdat het ziekenhuizen waren met een HELIKOPTER PLATFORM op het dak, zodat ze je zo snel mogelijk naar Bangkok konden vliegen… Bizar! Als je dat leest, hoop je dat je het niet nodig gaat hebben, maar toen Geert zo ziek werd in Cambodja zag ik ons al naar Bangkok vliegen… Gelukkig kwam het toen niet zover, maar zelf heb ik al wel wat idiote ziekenhuisavonturen in het buitenland meegemaakt…

Vroeger had ik de ‘gewoonte’ om altijd ziek te worden op vakantie… Heel onhandig. Op vakanties met mijn ouders heb ik dan ook heel wat dokters gezien. Zo kreeg ik in Oostenrijk nierbekkenontsteking, waardoor ik het met alle dekbedden uit het appartement over me heen nog niet warm kreeg. Maar de echt idiote dingen maakte ik (tot nu toe) mee in Mallorca, Kroatië en de USA.

Nee, hier ben ik geen 12, maar ik zocht een foto van mij in Mallorca 😉

Met de ambulance in Mallorca

Hoe het precies ging, weet ik niet meer, maar ik was ziek. Zo ziek dat er een dokter moest komen. Ik was op vakantie met mijn ouders en we sliepen in een mooi hotel, waar ze prima Engels spraken. Maar ik was pas 12 jaar, sprak zelf praktisch geen Engels en mijn ouders ook niet echt. Máár mijn moeder spreekt wél heel goed Duits en warempel, er kon een Duitse dokter komen. Hij kwam zelfs naar onze kamer toe. Ideaal.

Terwijl ik op de bank lag te creperen (zal best meegevallen hebben, maar in mijn herinnering had ik echt veel pijn, haha), kwam de arts bij me kijken. Het was een beetje een enge man (in mijn herinnering dan, hè?) en ik verstond geen reet van wat er allemaal gezegd werd. Ik gaf aan dat ik buikpijn had en dus drukte de dokter op mijn buik. Hij drukte KEIHARD en vroeg vervolgens doodleuk of het zeer deed. Ja natuurlijk doet dat zeer. Zijn conclusie? Ik had misschien wel blindedarmontsteking, dus ik moest NU naar het ziekenhuis.

Voordat mijn ouders doorhadden wat er gebeurde, had hij de ambulance al opgeroepen. M’n moeder kreeg het gebrek: ambulánce?! Ho eens? Hoe ernstig is dit eigenlijk? Nou, die ambulance was er vrij snel en ik werd achterin geladen. Mijn moeder en ik zaten verbijsterd achterin, terwijl ik door het raam mijn broertje (toen pas 10) huilend naar me zag zwaaien. De arme drol moet gedacht hebben dat ik halfdood in die ambulance lag.

In mijn herinnering hadden mam en ik best veel schik achterin die ambulance. We vonden het vrij bizar wat er allemaal gebeurde, haha! Toen we aankwamen bij het ziekenhuis werd het allemaal nog idioter: voorin zat namelijk nóg iemand (met een gebroken pols)… Wat bleek? In Mallorca werd de ambulance zo’n beetje als taxi gebruikt… Wisten wij veel!

O, en met die blindedarmontsteking viel het allemaal ook wel mee. Ik had gewoon urineweginfectie (het duurde ongeveer 5 uur voordat ze daarachter waren…). Ja, dat doet heel zeer, maar de dokter had een béétje overdreven…

Trouwens, binnenkort ga ik weer naar Mallorca, samen met Geert! Ondanks dat ik er 4 (!) keer ben geweest, kan ik me weinig bezienswaardigheden of hoogtepunten van het eiland herinneren. Dus ja, dan moet je nog maar een keer terug, hè? 🙂

Een injectie in m’n kont in Kroatië

In 2014 ging ik met Geert naar Kroatië, Bosnië en Montenegro. Een super vette reis, waarin we ook het ziekenhuis van binnen hebben bekeken. Ik was namelijk zo’n 100 keer gestoken door muggen en ik ben allergisch voor muggen. Op mijn benen zaten bulten van zo’n 20 cm groot en JEUKEN dat het deed. Niet normaal. Ik had al wel eerder allergische reacties op muggenbeten gehad, maar dat was wel een paar jaar geleden. Na drie dagen was ik het zat. Ik had twee nachten amper geslapen door de jeuk en ik word niet per se een gezelliger mens als ik veel nachten niet slaap.

We gingen naar de apotheek, want er moest een anti jeukcrème komen. Daar aangekomen duwde de apotheker ons nog net niet meteen weer naar buiten. Ze had grote ogen en zei: ‘dát heb ik nog nooit gezien! Dat is een allergische reactie, precies volgens het boekje! Jij moet geen zalf, jij moet naar het ziekenhuis!’

En dus vertrokken Geert en ik naar het ziekenhuis. Het duurde even voordat we de Emergency ingang (daar moesten we heen volgens de apotheker) gevonden hadden, maar daar werden we meteen lief opgevangen door 4 assistentes die geen woord Engels spraken. Ze legden me op een bedje en terwijl er één aan de slag ging met m’n zorgverzekeringspas, ging de ander de dokter halen. Er kwam een zéér wit geblondeerde jonge vrouw met kilo’s make-up op binnen, die een blik op mijn benen wierp en vroeg: ‘Weet je zeker dat het van een mug is?’ Ik knikte ja, ze draaide me om en drukte een injectie in m’n kont. Ik mocht de rest van de vakantie niet meer in de zon en moest lange broeken dragen. Ik heb op bijna alle vakantiefoto’s dezelfde broek aan.

Na die vakantie regelde ik twee dingen:

1. Heftige allergiepillen waarvan je half stoned wordt en waarmee je geen auto meer mag rijden. Ik ben inmiddels bezig aan het tweede pakje en in de zomer neem ik ze overal mee naartoe, want ik krijg steeds weer een aanval.
2. Meer harembroeken.

Mondkapjes en enórme pillen in de USA

Het meest recente ziekenhuisavontuur beleefde ik in Amerika. Voordat we naar Amerika gingen, was ik al niet helemaal lekker. Net als de rest van Nederland. Maar ik had geen tijd om ziek te zijn, want we moesten op reis! Eenmaal in Amerika zelf ging het steeds slechter. Ik had griep en het sloeg helemaal door op m’n longen (ik heb astma). Nadat ik twee dagen de longen uit m’n lijf had gehoest en dóódop was, terwijl we die twee dagen alleen maar in de auto hadden gezeten, wist ik: hier ga ik niet meer uit mezelf overheen komen.

We vroegen bij de balie van het hotel of er ergens een dokter in de buurt was en we hadden geluk: aan het einde van de straat stond een ziekenhuis. Wat een toeval! We reden erheen en stapten de kliniek naast het ziekenhuis binnen met de vraag of ik naar de dokter mocht. Ik werd ontvangen door het allerliefste team aan assistentes ooit, die het fantastisch vonden dat de allereerste toerist ooit in hun kliniek was. Eén probleem: omdat ik een toerist was, kregen ze het maar niet voor elkaar om me in te schrijven in het systeem.

Maar ze waren wel super lief voor me en propten me meteen ergens tussen het schema van een dokter. Ook moest ik meteen een mondkapje op, omdat ze niet wilden dat ik de hele kliniek besmette. Ik voelde me een beetje alsof ik op z’n minst de gekke koeienziekte had en Geert en ik lagen in een deuk om de foto’s die we met dat ding om maakten. Na anderhalf uur wachten, mocht ik naar de assistent. Ze hadden wat basis gegevens van me nodig, zoals m’n lengte en m’n gewicht. De assistent lag in een deuk toen ik vol overtuiging zei: ik ben 1.69 meter lang. ‘Ik heb géén idee hoelang dat is,’ lachte ze. ‘En ik heb geen idee hoelang dat in feet is,’ grijnsde ik. En dus moest ik onder de meetlat en op de weegschaal. Met zware bergschoenen en jas en al. Kan niet heel betrouwbaar zijn geweest.

De dokter zelf was ook al zo lief en was het er snel over eens: ik moest aan de antibiotica. En zware ook, want we gingen richting Arches National Park en volgens haar was dat een minder goed ontwikkeld gebied met maar heel weinig ziekenhuizen. Ik vond het allemaal wel best. Ik kreeg een potje met enórme pillen, die ik tien dagen lang twee keer per dag moest slikken. O ja, en ik mocht het allemaal zelf nog even contant afrekenen (het consult en de medicijnen), want ze kregen me dus met geen mogelijkheid in het systeem ingeschreven. Gelukkig hadden we genoeg contant geld bij ons (tip)!

Zo, dit is een enórme blog geworden! Applaus voor jou als je aan het einde bent gekomen, haha! Ik ben me er trouwens van bewust dat dit nog helemaal geen erge dingen zijn, hoor! Het kan natuurlijk allemaal veel erger en rotter. Maar ik vond het wel even leuk om deze drie verhalen met jullie te delen en om te vertellen hoe anders het er in het buitenland aan toe gaat in het ziekenhuis!

♥ Mariek

Zijn jullie weleens in het ziekenhuis geweest in het buitenland?

Volg mij op Bloglovin, Twitter, Facebook & Instagram voor live avonturen!