Natuurlijk vond ik het een beetje spannend. Vooral omdat ik niet zo goed wist wat er ging gebeuren. Gelukkig was ik snel aan de beurt voor de keuring. De vrouw maakte gelijk pluspunten door te vragen of ik zoveel was afgevallen sinds de kennismaking (hell yeah) en na drie vingerprik-testjes bleek ik toch geen ijzertekort te hebben dit keer (gelukkig heb ik tien vingers).
Van klein naar groot
Doorrrrrr naar de volgende ronde: het doneren. Ik mocht plaatsnemen in de stoel, mijn arm werd goed schoongemaakt en de vrouw die me prikte vertelde me het een en ander over het apparaat. Daarna werd ik geprikt door een naald die een stuk dikker is dan de naald die ze bij ‘gewoon’ bloed prikken gebruiken, maar echt gemeen voelde ‘ie gelukkig niet. Allereerst werd een klein zakje bloed afgenomen waar ze vervolgens wat testbuisjes mee vulde (alles wordt elke keer gecheckt!); daarna sloot ze het slangetje naar het kleine zakje af en begon automatisch de grote zak (0,5 l) vol te lopen. Tenminste, dat was de bedoeling.
Alarm!
Bij mij begonnen echter al heel snel alle alarmbellen (op het apparaat) te rinkelen. Ik moest met mijn hand zachtjes knijpen in een stressballetje om mijn bloed wat sneller te laten stromen, maar dat lukte niet echt. Om de zoveel tijd begon het apparaat weer te loeien. Waarschijnlijk vond mijn lichaam het allemaal een beetje te spannend en lukte het daarom niet.
‘Op tijd aangeven als je niet lekker wordt,’ zei de vrouw, terwijl ze een beetje met de naald heen en weer ging.
‘Natuurlijk,’ zei ik. Maar toen ik een beetje duizelig werd, dacht ik: zal wel meevallen, komt vast omdat je denkt ‘niet duizelig worden. Tja, je bent eigenwijs of je bent het niet.
Bloed, zweet, maar geen tranen
Een halve minuut later werd ik wel héél raar in mijn hoofd en gaf ik schoorvoetend toe dat ik toch een beetje duizelig werd. Mijn stoel werd naar achteren gegooid, ik kreeg een nat lapje op m’n voorhoofd en de vrouw zei dat ik het waarschijnlijk héél warm ging krijgen en dat het zweet me uit zou gaan breken. Ze had het nog niet uitgesproken of dat gebeurde inderdaad. (Gelukkig was het dus een veel voorkomende reactie bij mensen die voor de eerste keer doneren.) De vrouw vond het wel welletjes geweest en trok de naald eruit. Even was ik bang dat de 0,4 l die inmiddels afgetapt waren, voor niks waren geweest, maar gelukkig riep de vrouw dat ze het zeker gingen gebruiken. (Lieve patiënt, ik hoop dat je er blij mee bent. Het kostte me veel bloed, nog meer zweet, maar gelukkig geen tranen.)
Gaat het wel goed met jou?
Terwijl de vrouw een verbandje om m’n arm wikkelde, lag ik nog steeds te zweten op de stoel. Na een paar minuten werd het gelukkig beter en mocht ik mijn stoel steeds een beetje rechter zetten. Na tien minuten kreeg ik weer praatjes en begon ik de apparaten naast mij te bekijken, die volgens mij bloedplaatjes uit iemands bloed aan het scheiden waren.
‘Goh, wat een gek ding. Hij haalt eerst het bloed uit je lichaam, sorteert dan die plaatjes en stopt het bloed dan weer terug en…’
‘Gaat het wel goed met jou?’ riep de vrouw door me heen.
Ik keek verbaasd op. Ik wilde net zeggen dat het weer goed ging en dat ik weer praatjes kreeg, toen ik doorhad dat ze het helemaal niet tegen mij had. Ze keek lángs me heen… naar Géért. Meneer stond met een wit gezicht naar buiten te staren en probeerde heel hard te doen alsof ‘ie me niet hoorde. Oeps. Hij ging er even bij zitten en kleurde gelukkig snel weer bij.
Gelukkig zijn er stroopwafels.
Ik was ondertussen zover dat ik weer op mocht staan en eigenlijk waren we allebéi wel toe aan een stroopwafel. De lieve vrouwen van Sanquin vroegen wel duizend keer of we niet iets te drinken wilden hebben en dus gooide ik nóg een flesje spa blauw achterover (schijn je nodig te hebben). Toen de laatste hap stroopwafel in mijn mond verdween, was Geert er wel klaar mee en gingen we weer naar huis. Maar niet voordat we de vrouwen uitvoerig bedankt hadden voor hun lieve zorg. Potverdikkie. Lag ik lekker op een stoel, had Géért bijna de grond van dichtbij bekeken. Nou ja, alles voor de goede zaak, zullen we maar zeggen.
Ik ga in ieder geval de volgende keer weer en ga ervan uit dat mijn lichaam dan wel een beetje meewerkt. En zo niet? Ach, laat dat maar aan de vrouwen van Sanquin over. Die weten met donoren én hun vriendjes wel raad.
Word ook donor!
Iedereen verwacht dat hij bloed krijgt als hij het nodig heeft, maar slechts 2,5% van de Nederlanders is bloeddonor… Bloeddonors redden levens!
Foto’s zijn gemaakt met Geerts telefoon, omdat het me niet handig leek om een spiegelreflex mee te nemen naar een ziekenhuis…
Goed bezig zeg! Succes bij je volgende keer;) Dan weet je in ieder geval al hoe het gaat en ben je vast niet meer zo zenuwachtig. X
Toen ik je verhaal las kwam het me heel bekend voor. De eerste keer dat ik bloed gaf werd ik ook duizelig. Maar zit na 3 maanden dat ik bloed heb gegeven weer uit te kijken naar een nieuwe oproep om te mogen komen geven. Succes bij de volgende keer dat je bloed gaat geven.
Dank je wel! Fijn dat ik niet de enige ben!
Vorige week donatie 125 gedaan, enige jaren overgestapt naar plasmaferese. Ik zeg blijf proberen er zijn helaas zoveel mensen die je bloed nodig geven en je weet wat men zegt: “Bloed geef je met je hart”. Dat zit dus wel goed bij jou…
Wauw! Daar verdiend je een lintje voor! Ongelooflijk! Maar ik ga de volgende keer gewoon weer 🙂
Geweldig dat je je niet laat afschrikken na deze enerverende 1e keer. Chapeau! Veel mensen houden het meteen voor gezien als ze zo’n slechte start hebben. Ik zie heel af en toe ook nog sterretjes bij bloeddonatie. Helaas is er geen pijl op te trekken (genoeg gegeten, gedronken, uitgerust, hoogte hB…), dus ik onderga het maar als het toch weer gebeurt en ze houden me extra in de gaten. Wat is nou 3x per jaar (mannen 4x per jaar) een paar minuten ongemak tegenover al die zieke mensen die geen keus hebben (mijn zwager bijvoorbeeld is nierpatient en heeft voordat ie een donornier kreeg, 3x per week een halve dag aan de dialyse moeten liggen).
Fijn dat de vrouwen (en mannen misschien, maar die zag ik niet) van Sanquin zo zorgzaam zijn! Dat vind ik wel een veilig gevoel! En precies: wat is nou 3 x in een jaar een paar minuten op een heel mensenleven?!
Top hoor en ook dat je er zo eerlijk over schrijft!!!! Ik kan er ook niet tegen, als ik bloed moet geven geef ik het altijd al tevoren door zodat ik al lig voordat ze beginnen. Maar dat is voor mij ook de reden om niet te gaan doneren, hebben ze meer tijd nodig om mij op te lappen dan dat ik ze echt help.
Maar laat je er niet door afschrikken, opa en pap zijn jarenlang donor geweest.
Hoi Marieke,
Ik ben gestopt bij 140 of daaromtrent. ik heb alle kleuren/metalen aan druppels ( beloningen )
thuis liggen, heb altijd plasmafarese gedaan. Is aan te bevelen als ze het vragen. Ik heb AB neg, was goed voor kleine babies ( Zoë ? ), totdat ze erachter kwamen dat ik na 140x geen bloed meer
mocht geven omdat ik zelf in 1982 ( na 25 jaar ) een transfusie had gehad.
Succes met de 2e ( ev ) keer bloed geven
Je moet maar denken , is voor het goede doel
Hoi Marieke,
Allereerst wat heb je je ervaringen over het doneren leuk geschreven. Erg amusant om te lezen. Ik hoop dat het met jullie beide weer helemaal goed gaat.
Zelf geef ik plasmaferese. Volgende keer ga ik voor donatie 65. Persoonlijk heb ik er altijd veel aan om extra te letten dat je voldoende water drinkt op de dag van afname.
Ik hoop dat je vol blijft houden! Er gebeurt zoveel goeds met je donatie!
Het gaat inmiddels weer prima, hoor! Wauw, de 65e al! Super goed!
Geert mag volgende keer wel in de wachtkamer blijven zitten, denk ik zo, met z’n rug naar de “enge dingen” toe 🙂
Hihi. Hij vond die dingen nog niet eens heel eng, maar meer de geluiden die ze maakten… Mánnen!
Volgens mij was dit toch een punt van je bucket lijst? Kun je er weer een doorstrepen.
Ik dacht de eerste keer (toen ik al 20 minuten klaar was, en ik nog even in de wachtkamer moest blijven zitten), ooooh als dit alles is! En terwijl dat ik dat dacht, komt de zuster naar me toe “Gaat het!?”. Was ik op dat moment blijkbaar al lijkbleek, moest ik daar midden in de wachtkamer op de grond gaan liggen met mijn benen de lucht in! Toen ik van mijn stoel mezelf op de grond wilde laten zakken merkte ik pas dat het inderdaad niet goed ging. Werd op een brancard getild naar een apart kamertje waar mijn vriend mij cola moest laten drinken, en toen na een kwartiertje ging het wel weer. God wat voelde ik mij ineens akelig zeg! Dit was een maand of 4 geleden, ik hoef waarschijnlijk maar eens per jaar langs te komen omdat ik AB positief heb, en hier minder vraag naar is.. Als het volgende keer weer zo gaat, mag ik geen bloed meer komen doneren 🙁
Jeetje, wat een verhaal! Wel goed dat je weer gaat 🙂
Doneer je nog steeds? Ik ging een tijdje terug na m’n donatie naar de bibliotheek en daar ben ik toen flauwgevallen. Hadden ze daar vast nog nooit eerder meegemaakt.
Ik wil wel, maar ik kom steeds niet door de test… 🙁 Mijn waarden zijn steeds te laag. En ik mocht vorige week weer testen, maar toen was ik ziek en dan mag je ook niet.