Geert heeft ergens gelezen dat Nationaal Park Una een mooi natuurgebied met een waterval is in Bosnië. Wij zijn gek op mooie watervallen en dus brengt de auto ons bij ingang twee van het gebied. De dag in Una wordt een hele tegenstrijdige, maar vooral: een héle mooie.
Bij ingang één staat een huisje. Daar zit een jongeman in en aan zijn uniform te zien, is hij een boswachter, of iets dergelijks. De jongen spreekt gelukkig goed Engels en snapt ons plan: wij willen het natuurgebied in en een route volgen! We betalen hem €7 en krijgen diverse foldertjes met bijzondere wilde dieren erop. Als we door de toegangspoort willen lopen, houdt hij ons tegen. ‘You can go by car!’ Eh… oké, óók goed!
We geven onze Citroën Nemo een klopje op de motorkap. ‘Kom mee, jongen. We gáán!’
Bijna drie kwartier lang rijden we door het natuurgebied. Het is maar goed dat we niet gingen lopen, want anders hadden we de waterval nóóit gered. Onderweg komen we verschillende borden tegen. De eerste waarschuwt ons voor wolven. Geert vindt het allemaal super cool en hoopt dat we een wolf tegenkomen. Ik hoop vooral dat we hem niet tegenkomen vóór de auto.
Na een tijdje verschijnt er een nieuw bordje: pas op voor beren. Dat was natuurlijk te verwachten. We kloppen ons Nemootje maar even op het stuur. Hij doorstaat verschrikkelijke wegen, maar doet het hartstikke goed!
En dan… doemt daar ineens de waterval op. We horen hem al! Onderweg zijn we maar twee andere auto’s tegengekomen, dus we verwachten geen hond aan te treffen. Eenmaal bij de waterval blijken we ons aardig te vergissen. Er is net een groep onderweg om te gaan raften en ook op de aangelegde (!) houten wandelroute lopen mensen. Huh? Waar komen die vandaan?
Ingang twee blijkt een kwartiertje rijden verderop te liggen…
Enthousiast door het natuurschoon leggen we de wandelroute naar beneden af. Wauw, wat is het hier práchtig! Die waterval… WOW. We schieten de ene foto na de andere en kijken onze ogen uit. En terwijl wij verder afdalen, schiet de ene na de andere hagedis voor ons uit.
Als we weer terug naar boven lopen, moet ik naar de wc. Terwijl ik nog even uithijg op een bankje (naar boven is toch best steil), gaat Geert als eerste de wc in. Even later komt hij grinnikend terug:
‘Schat, ik weet niet, hoor, maar ik heb zomaar het vermoeden dat deze wc niet door jouw keuring heen komt.’
Aarzelend sta ik op en ga toch maar even het hokje checken. Wat ik daar zie, laat me meteen beseffen dat ik vér van huis ben. In het hokje staat een bak met een deksel erop. Op de grond en op de muren zitten kleuren die niets te verbeelden overlaten.
‘Oké, ik ga wel in de bosjes.’
Een net aangelegd pad en dan zó’n wc. Huh?
Oh, en die terugweg? Die ging natuurlijk lekker via ingang twee.
Wanneer kreeg jij voor het laatst een cultuurshock?
Beoordeling
Volg mij op Bloglovin, Twitter, Facebook & Instagram voor dagelijkse updates!
Haha goed voorbereid 😉 Maar lijkt me dat jullie wel een interessante route hebben gehad dan de rest van de mensen. Die waterval is trouwens enorm, zo groot en woest heb ik ze nog nooit gezien!
Ieh! Vies die wc, verder wel schitterend daar, denk je eigenlijk niet aan bij Bosnië.