Op de derde dag van onze reis naar Noorwegen stond het meest spectaculaire uitje van de persreis op het programma: samen met onze Russische collega’s en twee gidsen gingen we een gletsjerwandeling maken. Dat die Russische collega’s ietwat… bijzonder waren, vertelde ik al in mijn diary, maar over de gletsjerwandeling zélf ben ik juist wél heel erg te spreken! Want wauw, wat is dat bijzonder!
Een gletsjer is – volgens Van Dale – een ‘langzaam afdalend ijsveld’. Wikipedia legt het nog wat uitgebreider uit: ‘een ijsmassa die gevormd wordt op land en dik en groot genoeg is om bergafwaarts te stromen.’ Over de hele aardbol wordt ongeveer 15 miljoen km² bedekt met gletsjers (in totaal 29 miljoen km³ ijs). Gletsjers drukken door hun enorme gewicht behoorlijk wat kracht op de aarde en slijpen het land uit. Een gletsjerdal heeft een grote U-vorm. Precies zoals je op mijn foto’s hierboven kunt zien. Indrukwekkend, hè?
Hoe het ijs aan zo’n prachtige, blauwe kleur komt? De gidsen hebben het me twee keer uitgelegd, maar eenmaal thuis had ik alsnog twee websites nodig om erachter te komen. Een gletsjer ontstaat door dikke sneeuwlagen die door hun eigen gewicht tot ijs worden geplet. Dat gaat in fasen; sneeuw wordt eerst firn (een korrelige ijsmassa die gevormd wordt door steeds te ontdooien en te bevriezen) en wordt daarna samengeperst tot wit gletsjerijs. IJs absorbeert rood licht het sterkst (100 x sterker dan blauw licht). Door de verstrooiing van het licht in het ijs, kan het licht het ijs weer verlaten, maar neemt ook de afgelegde afstand van het licht toe. Daardoor wordt er vooral rood licht geabsorbeerd. Wit licht waaruit het rood is weggefilterd, zien wij als lichtblauw. Snap je het nog? Ik niet helemaal meer, maar als je er meer over wilt weten: Google is your best friend.
Hier zie je mensen op de gletsjer lopen. Zo groot is de gletsjer dus!
Eenmaal aangekomen bij de Nigardsbreen gletsjer geven de gidsen ons spikes voor onder onze bergschoenen, een pickhouweel en handschoenen. Erg professioneel, maar je hebt ze ook wel nodig op het ijs! Na twintig minuten wandelen over de rotsen, komen we aan bij het begin van de gletsjer. De gids legt ons uit hoe je de spikes omknoopt en de pickhouweel gebruikt (met de punt in je hand dient hij als wandelstok, maar je kunt de punt ook in het ijs slaan als je jezelf omhoog moet trekken). Hij doet voor hoe je met spikes in het ijs loopt en laat zien dat je je voet min of meer verticaal op het ijs moet zetten, om zoveel mogelijk grip te krijgen.
Gletsjerwandelen is niet zonder gevaar (we hebben alweer zo’n fijn ‘als je dood gaat, is het niet onze schuld’-papiertje moeten tekenen) en daarom krijgen we strenge instructies. Als we ons ’tuigje’ aanhebben, worden we achter elkaar aan een touw vastgebonden. Het touw tussen twee personen moet tijdens het lopen vrij strak staan, zodat je iemand ‘op kunt vangen’ als hij valt. (Of natuurlijk gezellig met z’n allen ter aarde kunt storten.) Het is even wennen om te lopen terwijl er mensen aan je vastzitten, maar hé, veiligheid boven alles! Gids Mári gaat voorop en dan gaan we écht beginnen!
Beeldig, hè? Ik kan zo naar Amsterdam Fashion Week.
De pickhouweel als wandelstok.
Gezellig in een rijtje, met gids Mári (blond haar, rode rugzak) voorop. Daarachter Roel (houten zonnebril) en Joost. (En dan ik, en achter mij de rest van de groep.)
Het wandelen gaat langzaam maar gestaag omhoog. Ik vind het niet heel erg, want door mijn astma gaat klimmen me relatief zwaar af. Het valt me echter alles mee! Ik raak niet buiten adem, we staan regelmatig stil om even bij te komen, foto’s te maken of te wachten op iemand anders (of iemand die gevallen is…) en ik ga zelf niet één keer onderuit. (Ondanks dat Joost zichzelf de ‘opdracht’ heeft gegeven om mij als een soort hondje uit te laten over de gletsjer en zo om de vijf minuten keihard aan het touw te trekken…)
Als we langs het ‘gat’ hierboven lopen (je ziet het touw rechts lopen, zo smal was het richeltje), hoor je het water eronder door stromen. Als we voorzichtig vragen hoe diep het is, zegt Mári zonder blikken of blozen: ‘zo’n 40 m’. ‘Maar jij redt ons wel als we erin vallen, toch?’ vraagt Joost opgewekt. ‘Nou ja, ik ga het in ieder geval probéren,’ antwoordt Mári. ‘Maar het is heel diep. Er gaan weleens mensen dood, die in zo’n gat vallen.’ O, ja.
Leuk voor de foto: even door een tunneltje kruipen, waar je ook omheen kunt lopen. En er vervolgens zeiknat uitkomen natuurlijk.
Halverwege de gletsjer zijn we bij ons eindpunt. Mári ploft direct op haar rugzak neer en begint aan haar broodje. Wij staan nog wat onwennig bij elkaar (we zitten immers aan elkaar vast), kijken naar het schouwspel van het Russische meisje in bikini en besluiten dan ook maar te gaan lunchen. Een broodje garnalen, hmmm… Dat had ik nog niet gehad deze week (kuch).
Na een ruim kwartiertje vinden we het genoeg geweest. ‘Mári, we willen weer naar beneden. Het is koud!’ Omdat er inmiddels meerdere groepen naar beneden lopen en de Russen het blijkbaar niet zo op doorlopen hebben, duurt het meer dan twee uur voordat we weer beneden zijn. Maar het was het waard. Wát een uitzicht. Wát een bizar tafereel, zo’n gletsjer.
Ondanks het feit dat er best wat risico aan vastzit, heb ik het geen moment eng gevonden (oké, andere uit mijn groep wel, dus misschien is dat wat persoonlijk). De route die je op de gletsjer loopt, verschilt per week, omdat de gletsjer natuurlijk snel verandert. De gidsen waren erg enthousiast, konden je een heleboel informatie vertellen en zorgden ervoor dat de tocht voor iedereen haalbaar was (ook voor kinderen!). Ik vond het geweldig en had het niet willen missen! Als je naar Noorwegen gaat: gá! Wie kan er nou zeggen dat hij op een gletsjer gewandeld heeft? Nou ja… IK!
Meer informatie vind je op de website van Blue Ice Family hike!
Fijn uitzicht op de 'lunchplek'
Een ijsgrot. We mochten er niet in (veel te gevaarlijk), maar zo was 'ie ook mooi.
Ik was in Noorwegen op uitnodiging van Visit Norway en Fjord Norway. Lees mijn disclaimer om te zien wat een persreis precies inhoudt.
Wat een avontuur! Prachtfoto’s!
Wat moet dat indrukwekkend geweest zijn! Ik vind de foto’s al indrukwekkend. Te gek zeg!
Wauw, echt supermoo!!!!!. En wat een immense gletsjer, die kleine poppetjes die daar lopen maken dat weer eens op extra duidelijk; wat een belevenis. Naast de echte foto’s ook herinneringen voor op ‘het netvlies’ zoals we vroeger zeiden. 🙂
Wat een ervaring, Mariek! En wat een prachtige foto’s zeg…
Heel maf, die foto’s van veraf, je kunt bijna niet geloven dat het echt is! En supercool natuurlijk (letterlijk en figuurlijk ;))
Haha ja! 😀
Wauw! Wat een ervaring! Geweldig zeg 😀