BUCKET LIST #86 | Een cursus mediteren volgen

Booming Business
Jullie hebben het nu al aardig vaak voorbij zien komen: afgelopen zaterdagavond ging ik voor het eerst mediteren. Met klankschalen welteverstaan. Nee, ik had ook géén idee wat dat waren, maar mijn vriendinnetje vroeg me mee en ik wilde altijd al eens mediteren, dus ja. Ik kreeg de instructies om makkelijke kleding aan te trekken (liefst een joggingbroek en trui) en een fleecekleedje mee te nemen. O, ja, en €18,00, want de beste man die het leidde moet natuurlijk ook brood kunnen kopen. (Alhoewel, ik heb eens een beetje zitten tellen… er zaten 30 mensen en het was al de 2e avond… booming business dit, joh!)

Gelukkig, líggen!
Nou, daar gingen we. Ik stapte uit de auto meteen al tot m’n enkels in de modder natuurlijk. Gelukkig moest je toch je schoenen uit doen. Lisan wilde een beetje vroeg gaan, want dan hadden we nog goede plekken. Goed idee, zo bleek later. In het schattige witte gebouwtje was één lokaal met zo’n dertig dunne matrasjes. Gelukkig, we mochten liggen! (Ik had dat meditatiekussen dat ik van Lisan mocht lenen eens van dichtbij bekeken en daar ging ik het dus écht geen 2 uur op volhouden).

2 crappy foto’s
We huppelden naar een matje, dumpten onze spullen en ik zag mijn kans schoon om nog even – heel onopvallend, zonder flits – 2 crappy foto’s te maken met mijn telefoon. Vast niet helemaal zen en evenwichtig, en zo, maar hé, ik moet het toch aan jullie kunnen laten zien! En probeer die klankschaaldingen maar eens te omschrijven… (Liefst had ik mijn spiegelreflex meegenomen, maar dat durfde ik niet zo goed. Karma, weet je wel?)

Klankschalen en oerklanken
De man die de meditatie leidde – compleet gehuld in een wit huispak en met van die geweldige open sandalen, kortom, preciés zoals ik me had voorgesteld – zei dat we gingen beginnen. Hij legde nog even kort uit wat de bedoeling was (iets met een reis maken naar je binnenste binnenkant) en zei toen dat we mochten gaan liggen. We zouden een uur lang gaan mediteren met klankschalen en oerklanken (die hij zelf maakte) en daarna mochten we nog even ontspannen. (Huh, we gaan toch al de hele avond ontspannen?) Ik besloot het gewoon op me af te laten komen en te doen wat er van me gevraagd werd. Of zoiets.

Eén klein slap lachje
We moesten makkelijk gaan liggen en toen gingen we van start. Ik vroeg nog aan Lisan of ik mijn ogen dicht moest doen en ze knikte snel. Daar lag ik dan. Klaar voor de start. Daar ging hij dan met zijn oergeluiden, die klonken als ‘Aglaammmaaaaaaa’. En jawel, hoor. Hij had het nog niet gezegd uitge…stoten of ik schoot in de lach. Lisan gelukkig ook. We maakten er een soort hoestje van en gelukkig kon ik mijn gezicht daarna in de plooi trekken.

Hij zwaaide wild boven Lisans buik
Ineens merkte ik dan hij begon te lopen. Sterker nog, ik voelde dat hij over mij heen stapte, richting Lisan. Voorzichtig spiekte ik tussen mijn oogleden door. Hij zwaaide wild boven Lisans buik en draaide zich na een tijdje om naar mij. Snel kneep ik mijn ogen weer dicht. Aan zijn stem hoorde ik dat hij boven me hing, maar ik durfde mijn ogen niet meer open te doen. Dadelijk keken we elkaar aan! Toen besefte ik me dat ik eigenlijk niet echt aan iets hoorde te denken… (Aan niks denken hoeft niet, leerde Lisan me, maar je moet je gedachten ‘wegsturen’, of zoiets.)

Mag dit wel?
Nou, zo ging dat een tijdje door. Of eigenlijk: een uur lang. De oerklanken wisselden zich af met de klankschalen en de man liep of zat zelf ook stil. (Hoe ik dat weet? Ik heb misschien twee keer gespiekt. Oké, misschien vier keer. Max.) Zolang ik me op de ‘muziek’ concentreerde, lukte het me aardig om aan ‘niks’ te denken. Maar zodra de man stil was, kwamen mijn gedachten meteen weer terug. Ik begon een beetje pijn in mijn rug te krijgen, dus ik draaide – na een tijdje twijfelen, ‘mag’ dit wel? – op mijn zij. Om vervolgens nog een kwartier lang naar snurkende mensen te luisteren.

Reflecteren
Na een uur gingen we ontspannen. Wat feitelijk neerkwam op nog een kwartier stilliggen, héél diep ontspannen en vervolgens weer ’terugkeren’ naar ons lichaam. Ik was niet echt weggeweest, maar dat zei ik maar niet. Daarna was het tijd voor het leukste: reflecteren!

Ik was zwaar benieuwd naar wat iedereen had ‘meegemaakt’ tijdens het uur mediteren. Zelf kwam ik namelijk niet verder dan ‘gezellig samenzijn met snurkende mensen’, maar dat telde – geloof ik – niet. Er waren mensen die buikpijn hadden gekregen, mensen wiens handen omhoog wilden grijpen naar… iets en mensen die het ijskoud of bloedheet hadden gehad. De beste man had overal een spirtuele verklaring voor, wat ik ontzettend knap vond. (Ikzelf dacht ook wel een verklaring te hebben voor de extreme warmte, aangezien de vrouw een gigantische dikke trui droeg én onder een dik fleecekleed lag, terwijl het 22 graden was in het lokaal, maar dat terzijde.)

Wat vond ik ervan?
Nadat we nog een paar zinvolle waarschuwingen mee hadden gekregen (Je urine kan stinken en je poep ook, komt door de gifstoffen. O en schrijf je dromen op vannacht.), was het alweer tijd om naar huis te gaan. Wat ik ervan vond? Ik vond het… bijzonder. Én moeilijk, wat ik ook al gedacht had. Het lijkt me geweldig als je een uur lang je hoofd stil kunt krijgen, maar daar heb ik wel wat meer oefening voor nodig, vrees ik. Ik vond deze avond best lang duren en heb zelf wat minder met klankschalen en oerklanken. Toch lijkt me een kwartiertje stilzitten met klassieke muziek wel wat voor mij. Een beetje rust in m’n reet is niet verkeerd.

Voorlopig laat ik het echte mediteren even aan professionals over.

[dot_recommends]

Follow my blog with Bloglovin