Als je mij al langer volgt of mijn Bucket List hebt bekeken, weet je dat ik best een durfal ben. Zelf vliegen, meegaan in een helikopter, zweefvliegen, paragliden, indoor skydiven; ik vind het allemaal even geweldig en draai er mijn hand niet voor om. Het kan mij niet hoog, hard en snel genoeg. Behalve… als het met water te maken heeft. Ik kan goed zwemmen, heb 2 zwemdiploma’s (en had de derde mogen halen, als ik net precies op dát moment buisjes kreeg) en vind zwemmen héérlijk. De banden-glijbaan in Duinrell is mijn grootste vriend en één van mijn meest gelezen artikelen ooit gaat over de leukste zwembaden van Nederland. Maar zodra het eng wordt én met water te maken heeft, haak ik af. Ik háát het om kopje onder geduwd te worden en ga voor geen goud in zo’n trechter-glijbaan. Ik ben gewoon heel bang dat ik niet meer op tijd boven kom, verslik me snel en kan mijn ogen niet open doen onder water (óf mijn lenzen spoelen eruit óf ik zie niks, als ik ze niet in doe).
Toen bleek dat we gingen raften, was ik in eerste instantie best enthousiast. Totdat ik plaatjes zag met helmen, mensen die uit de boot vielen en klotsende golven. Toen de buschauffeur ook nog opmerkte dat het water zo koud is, dat je eerst moet ‘voorzwemmen’ in de rivier om te laten zien dat je ertegen kan, had ik het niet zo breed meer. Op Twitter deelde ik dat ik zenuwachtig was en gelukkig spraken jullie me moed in. Kom op, Mariek, doe niet zo moelijk. Je kunt dit!
Eenmaal bij het rafting centrum bleek dat we de meest chille en relaxte instructeur ooit kregen. Derrek kwam uit Ierland (inclusief het lekkere accent) en riep de hele tijd: ‘Does that make sense? Alright-y!’. Nadat we ons eerst in een wetsuit hadden gepropt, een helm op hadden en ook nog een zwemvest om kregen, waggelden we als een soort powerranger meets Totally Spies het busje in, dat door Derrek liefkozend de ‘Magic bus’ genoemd werd. De bus bracht ons in twintig minuten naar het opstappunt en terwijl Derrek en zijn collega de boten gereed maakten, mochten wij alvast een duik nemen. Ik dacht: je kan me wat, ik ga écht dat water niet in. Maar nadat mijn reisgenoten me duidelijk hadden gemaakt dat een wetsuit je pas warm houdt als er een laagje water tussen zit, nam ik toch maar een voorzichtige duik. Het water was erg koud, maar met een wetsuit goed te doen. Je moest alleen je handen er niet in houden, want die vroren eraf.
Derrek was intussen klaar voor de uitleg. Maar liefst tien minuten lang legde hij uit wat je moest doen als je te water viel (‘Voeten naar beneden, zodat je je af kunt zetten tegen eventuele rotsen’) of als de boot omsloeg (‘Als je er niet onderuit komt komen en ik op de bodem klap, moet je roepen dat je vast zit. Dan kom ik je redden. Alright-y?’). Na al die uitleg zou ik eerder gedacht hebben dat ik niet meer in zou stappen, maar op de één of andere manier had Derrek een rustgevende uitstraling waardoor ik niet meer dacht aan het papier dat ik getekend had (weer zo’n fijn ‘als je dood gaat, is het niet onze schuld’-gevalletje). Tijd om in te stappen en te gaan!
Het duurde even voordat iedereen doorhad dat je tegelijkertijd je peddel in het water moest steken. Terwijl reisgenoot Joost zichzelf een missie gegeven had (zo snel mogelijk de kinderen uit de andere boot in het water zien te krijgen), besloot Derrek dat het – op het rustige water – tijd was voor een spelletje. Een spelletje gebaseerd op vertrouwen. Oftewel: met de persoon tegenover je de peddels in elkaar raken en naar achter leunen tot je hoofd het water raakt. (Sorry, sorry, SORRY, Natalie, dat ik je liet schieten…). Daarna mochten we allemaal even zwemmen. Het ‘iemand de boot in trekken’ bleek makkelijker dan gedacht en ik begon er zowaar lol in te krijgen.
We kwamen bij de sterke golven en de boot klapte ertegenop. Jiehaa! Toen ik eenmaal doorhad dat het A) niet erg was om uit de boot te vallen en B) ik niet van plan was om uit de boot te vallen, vond ik het hartstikke leuk. Ik peddelde erop los en genoot van de wind in mijn haren en de zon op mijn gezicht. Toen Derrek zei dat we bij het eindpunt aangekomen waren, dacht ik eerst dat hij een grapje maakte. Nu al?! Ik dacht dat het echte werk nog moest beginnen!
We dronken nog wat limonade en aten wat biscuitjes, waarna we met z’n allen weer in de Magic Bus sprongen en terug reden naar het rafting centrum. Daar namen we vervolgens een warme douche en kregen we een lunch. Derrek, makker, bedankt voor deze geweldige ervaring. De volgende keer ga ik zéker weer raften, maar dan neem ik een meer spectaculaire variant. Does that make sense? Yeah? Alright-y!
Ik was in Noorwegen op uitnodiging van Visit Norway en Fjord Norway. Lees mijn disclaimer om te zien wat een persreis precies inhoudt.
Klinkt echt heel gaaf! Ik ben best een watje dus weet niet of ik het zou durven
Dat lijkt me zo gaaf om te doen. Ik ben ook echt een waterrat en dol op bootjes of ze nou van hout, rubber of staal zijn. Wow, wat tof dat je dit hebt gedaan! Leuk verslag!
net = niet in de zin over de buisjes?
Verder: superleuk geschreven! Alright-y! 🙂
Leuk geschreven, zoals jij het zegt klinkt het super tof! Lijkt mij net zo eng haha