Chillen

Je hoort het iedereen zeggen: ‘Ik ga even chillen.’ Gek woord vind ik dat: chillen. Je spreekt het ook héél anders uit dan dat je het schrijft. Ik ga even tjillen. Ik zie het zo voor me dat je met een groepje op een bank zit te chillen. Zit te… ehm… ja, wat doe je eigenlijk als je aan het chillen ben? Chips eten? Kletsen? Huiswerk maken? Ik heb geen idee! Ik chill nooit. Ik spreek wel eens met een vriendinnetje af, maar dat is anders toch? Dat is niet chillen.

Vanochtend zei een klasgenootje het weer: ‘En toen ging ik even chillen bij de buren…’. Toen hield ik het niet meer uit.
‘Kan iemand mij vertellen wat ‘chillen’ nou eigenlijk is?’ riep ik gefrustreerd. Mijn klasgenootje keek me vreemd aan.
‘Nou, gewoon’, zei ze. ‘Dat je bij de buren gaat chillen. Snap je?’
Nee, ik snapte het niet.
‘Maar wat doé je dan in vredesnaam?’, vroeg ik. ‘Ga je samen huiswerk maken? Speel je een spelletje? Ga je kletsen? Wat doé je als je chillt?’
‘Ehm… nou, gewoon. Zitten. En praten.’, zei ze.
‘Alleen maar zitten? De hele tijd?’, vroeg ik verbaasd.
‘Ja!’, concludeerde ze.

Ik vind het maar vreemd, dat chillen. Eigenlijk zit je dus gewoon met z’n allen op de bank, terwijl je niks doet en chips eet. Statistisch gezien is chillen dus eigenlijk ‘niks doen’, maar dan met anderen. Klinkt… saai.

Het ligt waarschijnlijk aan mij, maar ik zie niet in waarom ik zou chillen. Ik denk eigenlijk dat ik het niet eens kán. Ik zou meteen gaan kletsen, een spelletje gaan spelen of tenminste een filosofisch gesprek gaan voeren met degene met wie ik chill. Maar dan doé ik dus iets en ben ik niet aan het chillen. Jemig, wat ingewikkeld. Misschien ben ik hier te oud voor.

Follow my blog with Bloglovin