Verkeerde afslag
‘Weet je wat, ik rijd je niet naar het station, ik breng je wel helemaal thuis.’
Vriendin Nicole kijkt me stralend aan en huppelt zo ongeveer naar de auto. Ik snap het helemaal, want ’s avonds laat met het openbaar vervoer reizen is ook niet mijn grootste hobby. Druk kletsend rijden we naar haar huis terwijl ik natuurlijk een extra rondje over de rotonde moet rijden omdat ik weer eens de verkeerde afslag wilde nemen. Eenmaal bij haar huis nemen we afscheid, roepen we ’tot woensdag’ en vervolg ik mijn weg naar huis.
Parkeerlichten
De navigatie op mijn telefoon (onze TomTom nam even een tijdelijke rustpauze en wilde niet meer aan) leidt me anders dan op de heenweg en dat vind ik raar. De heen- en terugreis zouden allebei even lang moeten zijn toch? Dan kies je toch telkens de kortste route? Ik kom uit op een zijweggetje en ineens staat er een politieagent voor mijn neus. O gottegottegot. MIJN PARKEERLICHTEN. Sinds gisteren brandt het gele lampje weer en zijn de parkeerlichten voor de derde keer in een halfjaar kapot. Inmiddels zijn we super snel met het vervangen ervan, maar irritant is het wel.
Dit was niét de opdracht…
Ik ga heel langzaam rijden, maar de agent wenkt me met zijn lichtgevende staaf (mijn god, wat een oneliner) naar voren. Terwijl ik mijn raampje open doe, veeg ik met mijn elleboog mijn telefoon – die ik op het handvat van de deur had gelegd – naar beneden.
‘Goedemiddag. Alcoholcontrole.’
O godzijdank. Geen parkeerlichten. Maar… wacht eens even. Alcoholcontrole. Wat cool! Ik heb nog nooit een alcoholcontrole gehad!
Met glinsterende oogjes kijk ik meneer de agent aan. Wat gaat er gebeuren?
‘Wilt u hier even in blazen?’
Blijkbaar maak ik een beweging met mijn armen, want meteen daarna roept hij: ‘Nérgens aankomen!’
Ik schrik en trek mijn hoofd weer naar achteren. Oké. Blazen. Dit kan ik.
En toen, beste mensen, deed ik iets waarvan ik meteen al dacht: wáárom doe ik dit? Dit was niet de opdracht, Marieke! Dit was absoluut niét de opdracht!
Ik doe mijn mond open en adem (!) in het gat. Nieuwsgierig kijk ik omhoog. De agent kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan.
‘Kunt u misschien uw lippen tuiten?’
…
Geschrokken trek ik een duckface en blaas ik snel nog een keer in het gat. Het apparaat piept.
‘Oké, u mag weer doorrijden.’
Geslaagd
Even denk ik nog dat ik de agent moet vragen of ik wel door mag rijden met één kapot parkeerlicht, maar gelukkig neemt het slimmere gedeelte van mijn brein het net op tijd over. Ik doe snel mijn raampje weer dicht en rijd glimlachend weg. Ik heb mijn eerste alcoholtest gedaan en ben geslaagd! Nu nog hopen dat meneer de agent dit verhaal niet doorvertelt.
Hahahaha wat ben jij toch leuk!
Hahaha Marieke!
Hahahaha Miek!
Haha, waarschijnlijk zou ik het precies zo doen. En ik moet je zeggen, ik heb nog nooit zo’n controle gehad!
Haha wat grappig! Ik heb ook nog nooit een controle gehad, zou ook niet weten hoe ik in zo’n ding moet blazen haha
Heerlijk verhaal. Hier ook nog nooit een controle gehad. Maar lipjes tuiten, geniaal 😉
Ik heb zelf ook nog nooit een controle gehad. Je hebt wel ontzettend veel geluk gehad dat je er geen bekeuring voor je lampen bij kreeg!
Ja! Maar ik had mijn gewone licht aan, dus je zag niet dat de parkeerlichten stuk waren.
Hahaha ! Leuk geschreven weer
hahahaha, ik zie het helemaal voor me 🙂 Geen Bob sleutelhanger gekregen?
hahahaha wat een leuk artikel!!
Ik zou ook niet weten hoe het allemaal werkt..heel herkenbaar dit artikel dus!
Hahaha, leuk geschreven! Ik had na zo’n zeven jaar rijbewijs mijn eerste controle. En twee weken later de tweede 😛
Hahaha, geweldig! Lijkt mij ook zo leuk, alcoholcontrole (geen idee waarom, maar ik zou het wel eens mee willen maken) ;). Mijn eerste reactie zou dus ook ‘wat cool!’ zijn.