COLUMN | Artistieke teennagels

Het is half één ’s middags. Ik heb zojuist mijn favoriete lunch klaargemaakt: bruin brood met 2 gebakken eitjes. En stiekem nog wat kaas ertussen, ondanks dat #yolo een verboden woord is in huize Kuit-vanWoesik. Terwijl ik zoals afgesproken mijn gebruikte koekenpan richting Geert schuif voor zijn wentelteefjes (want: geen vaatwasser), loop ik al lullend alvast richting de bank met in de ene hand mijn broodjes en in de andere hand een glaasje water. En wat er dan fout gaat, mensen, ik heb geen idee, maar één ding weet ik wel: ik ben abnormaal goed in deze beweging.

Voor ik het goed en wel door heb, lig ik kermend op de bank. De pijn is zelfs zo erg dat de tranen ervan in mijn ogen springen. Op wonderbaarlijke wijze heb ik nog wel mijn eitjes netjes op de salontafel weten te planten en dit keer eens geen water geknoeid. Ik houd mijn voet vast (alsof dat helpt) en wacht totdat de hulptroepen op komen draven. Er gebeurt niks. ‘Jij laat me ook gewoon liggen, hè!’ kerm ik. Verbaasd verschijnt er een blonde krullenkop om de keukendeur. ‘O, ik dacht dat het een grappig toneelstukje was. Heb je echt pijn?’ Even later buigt meneer zich over mij heen. ‘O, je huilt. En er is zelfs bloed! Wat was dit keer het obstakel? De stoelpoot?’ Ik trek mijn lelijkste gezicht. Geert grijnst en loopt weer terug naar de keuken. Twee seconden later is hij terug met een pleister, komt erachter dat hij hem niet bijster intelligent om mijn kleine teen verbindt en gaat er nog één halen. ‘Ik heb echt PIJN.’ zeg ik dramatisch. ‘Serieus. Ik denk dat ‘ie gekneusd is.’

Het is namelijk niet dat Geert een ongevoelige lullo is. Nee, ik stoot gewoon veel te vaak mijn tenen. Als je goed kijkt naar de foto hierboven, zie je dat mijn grote teennagel in een golfje geknipt is. Dat deed ik niet om artistiek te zijn, ik heb ze gewoon te vaak gestoten. (Ze, ja, want m’n andere grote teennagel ziet er precies hetzelfde uit.) Ik kom elke week wel onverklaarbare blauwe plekken tegen, die dan precies op de hoogte van de hoek van de tafel blijken te zitten. Geert houdt intussen de score bij: tegen welke voorwerpen heb ik me al gestoten? Sinds vorige week kan ik daar ook de trap bij optellen, waar ik serieus een stuk teennagel vanaf kon schrapen.

O, en de boosdoener? Dat was trouwens de bijna onzichtbare poot van de bank. Maar misschien wordt het eens tijd voor nieuwe meubels, want ik heb zo ongeveer alles al gehad.