ROEMENIË | Het houten huisje van oma

‘Welke straat is het?’ vraagt Geert, terwijl hij behendig de auto over de hobbelige weg manoeuvreert. ‘Er staat geen straatnaam bij,’ antwoord ik, terwijl mijn ogen het formulier scannen. ‘Alleen een stad en een huisnummer.’ Al snel blijkt waarom. In Roemenië bestaan dorpen uit één lange, slungelige straat. Het adres is slechts een dorp en een huisnummer.

Bij nummer 123 parkeren we de auto. Vijf nieuwsgierige Roemenen kijken ons verbijsterd aan. Hun ogen gaan van ons voorzichtig naar beneden, naar het oranje nummerbord, en weer naar boven. Hun ogen zeggen genoeg: waar komen die mensen vandáán?

Opgewekt stappen we uit. Na twee dagen rijden en een zeer voorspoedige reis zijn we aangekomen in Roemenië! We kloppen enthousiast op de deur, nieuwsgierig naar wat er komen gaat. Er doet niemand open. We lopen een beetje heen en weer en komen tot de conclusie dat we niemand zien.

Een oudere man komt vanuit het weiland tegenover ons naar ons toe gelopen. Hij vraagt iets in het Roemeens. Ik wijs naar het bord: Cabana Maduta. De man knikt enthousiast en legt de doek neer waar hij gevallen herfstbladeren in aan het harken was. De doek valt een beetje uiteen. De man zal zo meteen weer half opnieuw moeten beginnen met harken.

De binnenplaats

Gootsteen

Hij duwt de deur open en het blijkt dat de huizen hier geen voordeur hebben, maar een poort die naar de binnenplaats leidt. De man begint te zoeken naar de eigenaar en wij nemen alles nieuwsgierig in ons op. Na een paar minuten komt hij terug met een oud Roemeens omaatje met meer baard en snor dan Geert. Ze spreekt geen woord Engels, maar dat weerhoudt haar er niet van om hele verhalen tegen ons te vertellen, waar ze de rest van de week niet meer mee stopt. Ze neemt ons mee naar een houten huisje dat in de boomgaard staat. We kijken onze ogen uit.

Ze vraagt of we voor één nacht blijven. Verbaasd schudden wij ons hoofd. We hebben voor een week gereserveerd! Nu wordt het oma te ingewikkeld. Ze belt haar zoon, die Engels spreekt. Aan de telefoon leggen wij ons plan uit. Hij vertaalt het voor oma. Het is goed, we mogen blijven. Maar betalen doen we zaterdag, als hij bij zijn moeder is. Daar snapt oma toch niks van.

De woonkamer

Mijn favoriete bezigheid ’s avonds

De slaapkamer (er was er nog één, het was een huisje voor 5 personen)

De houtkachel en de badkamer

Geert steekt de kachel nog even flink op

De keuken (en ja, wij hadden de broodbakmachine meegenomen…)

Behendig tippelt oma het huis door. Ze sluit de stroom weer aan, stookt de houtkachel op en steekt het snoer van de koelkast in het stopcontact. Het kost haar een kwartier om de boiler in de badkamer aan te krijgen, die op een gasfles aangesloten staat. In de keuken hebben we één werkende gaspit; ook al aangesloten op een gasfles. De bedden zijn keihard en als je op je zij ligt, voel je de veren. Het dekbed is zo zwaar, dat je hem eerst moet optillen voordat je je om kunt draaien.

We kijken onze ogen uit. Wat is dit geweldig. Dit is toch veel waardevoller dan een weekje in een hotel?! Als alles werkt, vertrekt oma weer naar haar eigen huisje. We zitten even beduusd naast elkaar op de bank. Wat voor avonturen gaan we deze week beleven? Het wordt een week om nooit te vergeten, dat is duidelijk.

Welkom in Roemenië!

Volg mij op Bloglovin, Twitter, Facebook & Instagram voor dagelijkse updates!