Sinds mijn vierde speel ik viool. Dat maakt het nu dus 16 jaar. Een heeeeele lang tijd dus. De viool is een deel van mijn leven geworden. Vorige week had ik – na 16 jaar dus – mijn allerlaatste vioolles. Ik heb al die tijd les gehad van dezelfde, super lieve vrouw, dus dat was wel even een momentje, hoor.
Natuurlijk stop ik niet met spelen, maar ik volgde mijn lessen nog altijd in Tiel. Omdat ik op dit moment heel erg veel bezig ben met het schrijven van allerlei dingen (gelukkig!), red ik het niet meer om genoeg te oefenen en elke twee weken heen en weer te reizen voor m’n les. Heel erg jammer. Weer een hoofdstuk van mijn leven afgesloten. Man, man.
Gelukkig kreeg ik deze week ook nog hartstikke leuk nieuws over mijn viool. Een paar jaar geleden schoot mijn vriendinnetje namelijk wat foto’s van mij voor bij mijn column voor Fancy. Ze vond mijn viool erg mooi en fotogeniek (dat is ‘ie natuurlijk ook) en dus maakte ze daar ook wat foto’s van. En guess what? Deze week werd ze gemaild door ’n Amerikaanse schrijver. Of hij haar foto mocht gebruiken voor zijn boek.
Dat mocht hij. Mijn viooltje is natuurlijk ook prachtig. Hij is me lief. Mooi, bruin ding. Bekijk het boek hier en druk daarna op ‘look inside’ om de foto te zien.
Proost, op dat mijn viool en ik maar voor altijd samen mogen blijven. (En dat Geert dan bij ons mag blijven wonen.)
Jaa mooie lieve viool 😀
Nou ‘Bep en Trui’ dat hadden jullie toch ok nooit gedacht.
Leuk zeg:)