NOORWEGEN | Diary dag 3

Vandaag stond er iets op het programma waar ik me al tijden druk om maakte: de gletsjerwandeling. Ik ben zo iemand die úren na kan denken over wat er dan precies in mijn rugzak moet zitten, om vervolgens veel te veel mee te nemen en mezelf een halve hernia te bezorgen. Dit keer wilde ik echt, echt, écht een lichte (of in ieder geval: zo licht mogelijke) rugzak en daarom vroeg ik Maud de hemd van het lijf: Hoe bedoel je, een waterdichte broek? Bestaan die dan? Ik neem mijn regenbroek wel mee. Maar wat zal ik daaronder dan doen? Is mijn joggingbroek niet te warm? Maar in een spijkerbroek kan ik me niet goed bewegen. En wat voor jás moet ik dan meenemen? Maud had gelukkig een simpele oplossing: laagjes. Veel laagjes. En dat bleek dé uitkomst te zijn.

Om 7.45 uur stond ik klaar met mijn koffer en mijn rugzak (met daarin twee flesjes water. Zou dat niet te zwaar zijn? Maar ik wil écht niet zonder water komen te zitten!). De lieve koks hadden nog snel een aangepast lunchpakketje voor me gemaakt met – je raadt het al – garnalen (die eet ik dus voorlopig niet meer, na 4 dagen bijna twee keer per dag vis en dan vooral garnálen). De bus reedt de ferry op richting Sognefjord en reed daarna verder naar Sogndal. Daar gingen we een natuurpark in en kwamen we uiteindelijk uit bij de Nigardsbreen gletsjer. Ik had ondertussen wel drie keer opnieuw mijn rugzak ingepakt en besloot uiteindelijk mijn spiegelreflex los in mijn rugzak mee te nemen (oeeeehh, dat vond ik eng, maar ja, alles voor een licht gewicht).

We zouden de gletsjer beklimmen met een groep Russische collega’s. Een paar van mijn groepsgenoten waren het daar al direct niet mee eens. Ik begreep er niks van; juist léuk toch, met collega’s lopen…? Over de gletsjerwandeling vertel ik jullie later álles, maar eenmaal bovenop de gletsjer (waar we onze lunch opaten) begreep ik ineens preciés waar die houding tegenover de Russen vandaan kwam. Midden op de gletsjer begon een Russisch meisje zich uit te kleden. In eerste instantie dachten we nog nieuwsgierig: wat gaat er gebeuren? Maar toen bleek dat ze er een bikini onderaan had en ze vervolgens op een eh… passievolle manier met de pickhouweel ging poseren voor de camera’s, hing mijn mond zo ongeveer op mijn schoenen. Whát the hell was she thinking?De overige Russen bekeken het hele tafereel glimlachend. Eén Rus – a.k.a. Robin Hood, inclusief groene kleding en hoedje mét veer – toverde een klein flesje uit zijn broekzak en goot wat sterke drank naar binnen. Een andere Rus had intussen zijn sigaret opgerookt, trapte hem uit IN de gletsjer en liet hem vervolgens liggen. Kijk, toén begreep ik ineens wat iedereen tegen de Russen had. Ráre mensen.

Doordat Russen blijkbaar ook niet door kunnen lopen, kwamen we veel te laat weer beneden aan. De koffie en wafels moesten we skippen, evenals het museum over de gletsjer. We doken meteen de auto weer in, richting Myrkdalen, waar ons laatste hotel stond. Onderweg reden we nog ‘even’ door de langste tunnel van de wereld, die maar liefst 24,5 km lang is. Eenmaal aangekomen in Myrkdalen dumpten we onze koffers op onze kamer, namen we een snelle douche (serieus, na zo’n gletsjerwandeling moét je even douchen) en ontmoetten we elkaar weer bij het buffet. Het buffet was niet heel uitgebreid, waardoor er voor mij weer rijst met – natúúrlijk – vis overbleef. Maar we zeurden niet, want er was wijn (voor de rest, ik vond koud water ook heel prima) en mijn wangen gloeiden voldaan van de zon.

’s Avonds keken we voetbal in de lobby van het hotel, maar daar zal ik het verder maar niet over hebben. Na mijn belletje met Geert (elke avond een standaard ritueel, we moeten elkaar natuurlijk wel op de hoogte houden) ging ik uiteindelijk pas om half twee naar bed (bedankt, hè, Oranje!). Stiekem alweer zenuwachtig voor wat er de dag erna op de planning stond: raften!

Follow my blog with Bloglovin

Ik was in Noorwegen op uitnodiging van Visit Norway en Fjord Norway. Lees mijn disclaimer om te zien wat een persreis precies inhoudt.