In de zomer van 2014 vertrokken we op reis naar Kroatië en Montenegro, maar onderweg kwamen we nóg iets interessanters tegen: een bordje dat wees naar Bosnië. Hé, dat klonk goed. We draaiden ons stuur naar links en namen de afslag. Op naar Bosnië! Die dag bleef het bij een uitstapje naar een Bosnische grot. De grens in de bergen overkomen was nog nooit zo makkelijk. Waar we bij Kroatië en Montenegro inmiddels gewend waren aan douanebeambten die onze bus van binnen wilden bekijken (hé, wat wil je: een dicht, zwart busje en een Nederlands kenteken), kwam de Bosniër niet eens van z’n stoel. Hij stak een keer z’n hand op en deed de slagboom open. Dat ging makkelijk!
Een paar dagen later besloten we dat we wel meer wilden zien van Bosnië. Het beloofde een prachtig land te zijn (en dat was het ook!). Nu wilden we echter een ‘gewone’ grens in het dal over. Zou dat net zo makkelijk gaan als in de bergen? Vast niet. Ons plan? Gewoon achter de meute aanrijden en wel zien wat er gebeurde.
Met een vriendelijke en onschuldige glimlach gaven we onze paspoorten af. De douanebeambte keek boos (dat doen ze altijd, anders worden ze niet aangenomen, denk ik) en vroeg om onze autopapieren. We trokken ons boekje uit het dashboardkastje. Wij zijn gewoon twee Nederlandse toeristen, niks aan de hand. Daar was de man het niet helemaal mee eens. Waar was onze groene kaart? We wezen onze groene kaart aan. Nee, niet goed. Dat was geen groene kaart. Een beetje paniekerig keek ik Geert aan. Dat wás toch verdorie gewoon onze groene kaart? We hadden toch geen andere groene kaart? En nu?
De man nam onze paspoorten af en zei dat we eerst moesten betalen bij het kantoor na de grens. O god, onze paspoorten. Ik paste op de auto en Geert vertrok naar het kantoor. Samen met een handvol andere toeristen, wiens groene kaart blijkbaar ook niet groen genoeg was. Een euro of tien armer en een soort-van-verzekering rijker kwam hij weer terug. Mooi, geregeld! Nu alleen nog even onze paspoorten terug vragen… Met een grote glimlach vertrok Geert weer naar onze vriendelijke douanebeambte.
Klein detail: het was zo’n 40 graden en Geert droeg alleen een korte broek. Dát vond de douanebeambte niet helemaal de bedoeling. ‘This is not a beach!! This is border crossing!!!,’ brieste hij. Hij wilde pas weer verder met Geert praten als hij weer een T-shirt aan had. Oeps… Geert had er ondertussen flink de slappe lach van gekregen, dus mét T-shirt en een gezicht dat hij zoveel mogelijk in de plooi hield, ging hij voor de laatste keer terug. En warempel, hij kreeg onze paspoorten.
Moraal van het verhaal: altijd netjes je kleren aanhouden, vriendelijk glimlachen en de domme Hollander spelen.
Haha die Geert. En toch wel een beetje corrupt he daar bij die grens met hun zongenaamde verzekering aftroggelen van ‘domme toeristen’…
Ja ik vraag me nog steeds af of het nou een lulverhaal was of dat het echt moest…
Haha wat een verhaal… Er staat me wel iets van bij dat onze groene kaart niet geldig is in alle delen van Bosnië… vage herinnering uit mijn tijd bij de autoverzekering, ik kan het mis hebben.
We hadden het wel even nagevraagd toen, maar hoe het nou precies zat, weet ik ook niet meer!