REISCOLUMN | Mr Zika, de koning van de klederdracht. (En van de smerige koffie.)

‘Relax. In Serbia, people relax.’ Dat zijn de woorden waarmee Mr. Zika ons verwelkomt, nadat we letterlijk één stap buiten de auto hebben gezet. Relax zijn we, maar het blijken wel de enige vier woorden Engels te zijn die de beste man spreekt. Dat weerhoudt hem er echter niet van om ons tot zijn nieuwe beste vrienden te bombarderen. Hij trekt ons mee naar zijn tuin en gilt naar zijn vrouw dat er koffie moet komen. En sterke drank.

Toegegeven, Mr. Zika heeft een prachtig plekje. Het kamertje waar we slapen, stelt niet zoveel voor, maar de (beelden)tuin en het uitzicht daarentegen, zijn geweldig. Al snel komt moeder de vrouw met een dienblad aanzetten. Erop? Twee kopjes super smerige koffie met drie centimeter drap, 2 shotjes super sterkte honing likeur en 2 glazen limonade. Als Geert het teken geeft dat hij even niet kijkt, mieter ik de hele boel over het hek heen. Super bedankt voor de héérlijke koffie!

Het uitzicht bij Mr. Zika thuis

De uren daarna moeten we relaxen en krijgen we om de vijf minuten dochter Suzana aan de lijn, die wel een paar woorden Engels spreekt. Mr. Zika wil ons dolgraag meenemen naar het ‘dak van de wereld’, een mooi uitzichtpunt in de buurt, want daar moéten we foto’s maken. Wij willen natuurlijk wel mee! Het uitzicht is inderdaad prachtig, al neemt Mr. Zika onderweg het relaxen wel heel letterlijk. Op de terugweg moeten we uitstappen bij de geit van de buren om wat foto’s te maken. Want een geit, da’s bijzonder en die hebben ze vast niet in Nederland. Wij klikken braaf door. Bij thuiskomst bereidt hij een heerlijk Servisch maal voor ons: schapenpoten met veel groenten en brood.

Het uitzicht bij Mr. Zika thuis

Op een gegeven moment valt zijn oog op de Servische klederdracht die al dertig jaar op de houten palen gespijkerd zit. Eén blik op mij en hij heeft zichzelf een nieuw levensdoel gegeven. Hij trekt me enthousiast van de bank, begint in het Servisch te ratelen en trekt de kleding van de paal. Even dertig jaar aan stof eruit kloppen en hij is er klaar voor. Over mijn eigen kleding heen, bindt hij de Servische klederdracht vast. Ik mag er dan misschien uitzien als een olifantje met al die lagen stof, maar stralen doe ik wel. Wat een lieve man! Die zweetlucht in het shirt vergeet ik voor het gemak maar even.

Het uitzicht bij Mr. Zika thuis

De volgende dag vertrekken we op onze beruchte tocht met de 6 Servische bergbeklimmers en de slangen, maar niet voordat we koffie hebben gedronken met de Nederlandse buren. De buren zelf hebben ook geen idee hoe onder die smerige koffie uit moeten komen én waarom ze precies met ons moeten praten, maar ach. We vinden er in ieder geval uit waarom ons water aan het begin zo bruin was. De waterleiding was afgesloten en speciaal voor ons – gasten – hebben ze de boel een beetje sneller dan normaal weer aangesloten. Graag gedaan, buurvrouw.

Het ‘dak van de wereld’

Bij de betaling heb ik geen idee welk bedrag Mr. Zika noemt voor het avondeten van de dag ervoor en voordat hij voor de driemiljoenste keer Suzana gaat bellen (daar hebben we helemaal geen tijd voor), trek ik de complete inhoud maar uit m’n portemonnee. Met stralende ogen trekt Mr. Zika iets teveel briefgeld naar zich toe. Wij vinden het prima. Gun die man z’n geld. Hij is het dubbel en dwars waard.

Volg mij op Bloglovin, Twitter, Facebook & Instagram voor dagelijkse updates!