ROEMENIË | Alles over het leven in Chiscau

Chiscau van bovenaf, een lange slungel huizen.

Handige manier om je maïs te bewaren.

Chiscau

Goed, waar waren we gebleven? Ik had jullie al verteld over de aankomst in het houten huisje van oma en de gastvrijheid, pălincă en kaasbroodjes. Tijd om meer te vertellen over het dorp waar we verbleven, Chiscau.

Herders

In Chiscau wonen duidelijk een iets minder goed bedeelde Roemenen. Veelal oudere mensen, wiens kinderen naar de stad getrokken zijn. De bewoners zijn de hele dag aan het werk. Ze trekken met het vee naar de weilanden, verbouwen hun huis, werken op het land, etc. Herder is ook nog gewoon een beroep in Roemenië! Onderweg zie je veel kuddes lopen en herders slapen in een weiland. Prachtig!

Paard door de voordeur

De meeste mensen werken gewoon voor hun eigen voorziening. Je komt dan ook heel veel vee tegen op straat. Koeien, paarden, schapen, geiten, kalkoenen, kippen, het loopt er allemaal. En het gaat allemaal gewoon door de ‘voordeur’ naar binnen! O, en paarden zijn niet alleen vee, maar ook een vervoersmiddel. Rijden met paard en wagen is daar nog heel normaal!

Ik spreek geen woord Roemeens, maar een echte Hollander herkent ‘gratis entree’.

Traditionele kleding in het museum.

Buurtbewonders zitten op een bankje.

Gewoon nog een keer de foto van oma, omdat ze er zo prachtig uitziet.

Kleding

De kledingstijl in de dorpen is ook nog prachtig traditioneel. De oudere vrouwen dragen een rok, dikke kousen en hoofddoek. De wat jongere generatie draagt vaak makkelijke kleding. In de grote steden zijn de jongeren moderner gekleed.

Lekker hout hakken

Ook typisch in een Roemeens dorp; het ruikt er standaard naar rook, omdat iedereen nog een houtkachel heeft. Doe vooral geen moeite om je kleding rooklucht vrij te houden, want dat lukt je toch niet. Het hout wordt overigens gewoon uit de natuur gehaald. Rijd je gezellig door een haarspeldbocht van een berg af, kletter je bijna tegen een busje dat gewoon óm de hoek geparkeerd staat omdat meneer en mevrouw wat hout in hun bus/aanhanger/huifkar staan te laden. Oh, en van spanbanden hebben ze ook nog nooit gehoord, dus erachter blíjven rijden is niet aan te raden.

De kraampjes bij de uitgang van ‘The Bears Cave’. Zomers staan hier allemaal mensen.

The Bears Cave

Chiscau staat vooral bekend om zijn ‘Peștera Urșilor’ oftewel ‘The Bears Cave’. Die grot heet zo omdat er heel veel skeletten zijn gevonden van beren, die zich daar 15000 jaar geleden verscholen. Omdat er een rots voor de opening van de grot viel, werden er meer dan 140 beren opgesloten, die uiteindelijk stierven. Wij wilden die grot natuurlijk van binnen bekijken en gingen ernaartoe!

Nadat we entree betaald hadden, moesten we 20 minuten wachten. Waarop, dat weet geen mens, want er waren geen andere bezoekers, maar toch. Uiteindelijk duurde het een halfuur voordat een man duidelijk maakte dat hij ons mee de grot in zou nemen. Een paar dingen werden meteen duidelijk:

• Deze meneer sprak géén Engels.
• Deze meneer was aardig verkouden.
• Deze meneer moest duidelijk een trein halen.

De magneet

De Roemeense man die geen Engels sprak, maar toch graag iets wilde zeggen

Als een speer vlogen we door de grot heen en uiteindelijk dwongen Geert en ik ‘m gewoon langzamer te gaan door te slenteren en foto’s te maken. De man vond het allemaal prima. Hij vond het natuurlijk ook heel irritant dat hij ons niks kon uitleggen. Onze conversatie ging ongeveer zo:

*man wijst naar hoopje botten* ‘Bear’
Marieke: ‘O yes, that’s a bear. I see. Geert, hij bedoelt dat dat een beer is.”

*man tekent 179 op zijn handpalm*
Marieke: ‘O yes, 179 bears died in this cave. Yes, I understand. Geert, ik geloof dat ‘ie 179 tekende, maar het kan ook best 160 zijn. Geen idee.”

*Geert produceert een zin waar de woorden ‘stalagmiet’ en ‘stalagtiet’ in voorkomen.*
De man, die zichtbaar opfleurt omdat hij iets verstaat: “No, stalagmiet *wijst met zijn vinger omhoog*, stalagtiet *wijst met zijn vinger omlaag.”
Wij: “Ooooooooh, yes! Ja, dat wisten we allang. Maar, dank u wel.”

Geert, terwijl we aan het einde van de grot bij een groot skelet staan: “Eh… How old? The bear? How many years?”
De man: “Yes.” *heel verhaal in het Roemeens*
Wij: “Oh. Yes. Oké.”

Maar de grot was hartstikke mooi, de ervaring fantastisch en de man super blij, toen we aan het einde voor iets meer dan een euro een magneet bij ‘m kochten.

Deel 1 en deel 2 van mijn reisverhalen over Roemenië al gelezen?
En de travel movie al gezien?

Volg mij op Bloglovin, Twitter, Facebook & Instagram voor dagelijkse updates!