ROEMENIË | Zoveel gastvrijheid, Pălincă en kaasbroodjes

Oma! Met een buurman hout aan het zagen voor ons kacheltje.

Het werd inderdaad een week om nooit te vergeten. Het geweldige houten huisje van oma was natuurlijk al een beleving op zich, maar er is zoveel meer. De rest van de week bouwen we een band op met de hardwerkende oma én met Roemenië. We genieten van wat we zien en zuigen alles in ons op.

Elke avond komt oma ons houtkacheltje aansteken. Het kost ons vijf dagen om erachter te komen hoe zij zo snel een vuurtje krijgt… Als haar zoon in het weekend langs komt, vertelt hij het geheim: ze maakt gebruik van een afgekloven maïskolf, die in diesel gedoopt is. Aha!

Ze hebben hier mega appels!

Zoek de anti-aanbaklaag…

Nee, daar is ‘ie ook niet.

Oma vraagt elke avond waar we die dag geweest zijn. Wij vertellen dan honderd uit in het Nederlands. We laten haar foto’s en gekochte souvenirtjes zien. Zij vindt het allemaal even geweldig. We proberen wat woordjes Roemeens te leren. Zij schatert het uit als we weer een nieuw woord uit proberen te spreken en leert ons vervolgens hoe het wél moet. Elke avond duurt het langer voordat ze weer naar haar eigen huisje gaat.

Aan het einde van de week zegt ze tegen haar zoon dat we wel de hele winter mogen blijven. De zoon lacht lief en vertaalt het dan voor ons. We weten even niet wat we moeten zeggen. Hoe ga je om met zoveel gastvrijheid? We zien dat oma het oprecht heel fijn vindt dat we er zijn. Ook al spreken we geen woord Roemeens. We doen ons best om ons te verdiepen in haar land en cultuur en dat waardeert ze zichtbaar. Verder dan heel hard glimlachen komen we niet.

Pălincă!

De kaasbroodjes. Ik wil zo graag weten hoe het heet en het zelf maken!

Diezelfde zoon komt in het weekend de betaling innen. Vervolgens vertelt hij honderd uit over zijn land, terwijl hij enthousiast op onze net gekochte kaart tekent (het duurde dagen voordat we een fatsoenlijk benzinestation vonden waar ze kaarten verkopen). Na een tijdje rent hij even naar het huis op en neer. Hij komt terug met Pălincă, een traditionele drank die veel gedronken wordt in Roemenië. Hij heeft hem zelf gemaakt, want elk dorpje heeft een eigen destilleerhuis. Vroeger maakten ze het van pruimen, maar sinds die niet goed meer groeien, gebruiken ze appels.

Als ik hoor dat er maar liefst 52% alcohol in zit, sla ik al bijna stijl achterover. Maar ja, proeven moét ik natuurlijk! Onze eerste reacties zullen jullie binnenkort zien in de vakantiefilm! Het flesje bleef overigens maar bij ons in huis staan, omdat oma steeds zei dat we het terug moesten nemen voor als we weer zin hadden in nog een slokje. Als je bedenkt dat wij normaal geen alcohol drinken, weet je vast genoeg.

Dezelfde avond nog staat de zoon weer voor de deur. Dit keer met traditionele kaasbroodjes, gemaakt door oma. Ze zijn héérlijk en wij weten van gekkigheid niet meer hoe we ze moeten bedanken.

Deze ‘fudge’ nemen we zelf mee uit Cluj. Ook al hééééérlijk!

Zelfs het geld is mooi! Met doorzichtige stukjes erin!

Aan het einde van de week hebben we er een tweede familie bij. De avond ervoor proberen wij vast afscheid te nemen door oma een hand te geven en ‘bedankt’ te roepen in het Roemeens, maar ze lijkt het niet te begrijpen. De ochtend erna vertrekken we vroeg, maar dan begrijpen we ook waarom oma nog geen doei heeft gezegd; ze staat ons al op te wachten. Ze pakt twee plastic flesjes, die ze meteen bij mij in mijn handen drukt. De ene bevat siroop (ze is heel blij dat ik begrijp wat ze bedoelt) en de andere… Pălincă!

Voor de laatste keer zegt ze dat ik maar vast in de machien (auto) moet gaan zitten. Zij zal de poort wel voor ons open doen. Als we langzaam achteruit rijden, blijft oma zwaaien. Dag oma. Bedankt voor de geweldige tijd. Bedankt dat we – mede dankzij jou – verliefd mochten worden op Roemenië. Eén ding weten we inmiddels zeker: wij komen terug.

Deel 1 van mijn reisverhalen over Roemenië al gelezen?

Volg mij op Bloglovin, Twitter, Facebook & Instagram voor dagelijkse updates!