ROEMENIË | Groapa Ruginoasa, het verhaal achter de profielfoto

‘Hé,’ roept Geert ineens. ‘Groapa Ruginoasa, dat is die plek die ik op een website tegenkwam. Het schijnt heel mooi te zijn!’

Het is tegen het einde van de middag en ik ben – na uren rijden over een mooie autoroute en het zien van een grot – best moe. Omdat we altijd bang zijn iets te missen, besluiten we toch even een kijkje te gaan nemen. We parkeren de auto langs de kant van de weg. Er staat ook een tourbus (waar die ineens vandaan komt, weten we ook niet), dus blijkbaar kan dat gewoon.

Op het bord (wederom: waar komt die ineens vandaan?) staat dat het uitzichtpunt 800 m lopen is. Dat lukt me nog wel! Opgewekt gaan we op pad. Er ligt zelfs een zandpad, jongens. Het is ongelooflijk.

Dat zandpad stopt na een paar meter en ik verdenk de Roemenen ervan dat ze die drie zandkorrels er expres hebben neergelegd om het optimistisch te laten lijken. Want wat daarna volgt, lieve mensen, zijn héél wat vloeken van mijn kant. En terécht.

De route er naartoe is namelijk súper steil en zwaar. En niet ‘ik heb astma dus ik mag zeuren’-zwaar, maar écht zwaar. De ’traptreden’ van een meter hoog, die we af en toe tegenkomen, maken het alleen maar erger. Ik kan er met geen mogelijkheid in één keer opkomen en na vijf van die lieverdjes beginnen mijn knieën al te protesteren.

‘Dit kan maar beter hééééél erg de moeite waard zijn, Kuit. 800 meter? MIJN HOL.’

Na 30 minuten klimmen zijn we eindelijk boven. Ik heb niet eens meer adem genoeg over om te zeuren over het feit dat we op een weiland (!) staan. Alhoewel, op zich wel bijzonder dat we vanuit een bos ineens zo op een weiland uitkomen. En… is daar nou een soort van afgrond?

Het moet er vast kostelijk uitgezien hebben, een nieuwsgierig hijgend nijlpaard dat zich naar de afgrond sléépt. Ik wacht op de blije uitroepen van Geert, die natuurlijk ver voor me loopt. En warempel, daar komen ze.

‘Wauw!’

Terecht, zo blijkt, want het is inderdaad een afgrond die uitkijkt op een kloof. De kloof is fel oranje en er is verder helemaal niemand. Als we één stap verder naar voren doen, liggen we beneden. En eindelijk weet ik even niks meer te zeggen.

Na een halfuur staren en foto’s maken, gaan we weer terug. De weg is alsnog zwaar, maar ik zal niet meer zeuren. Het was inderdaad zéér de moeite waard. Maar 800 meter? Echt, wat voor liniaal hebben die Roemenen?

Deel 1, deel 2, deel 3 en deel 4 van mijn reisverhalen over Roemenië al gelezen?
En de travel movie al gezien?

Volg mij op Bloglovin, Twitter, Facebook & Instagram voor dagelijkse updates!