Waarom Nibbit een verwend konijn is

Iedereen die hier langs komt, heeft binnen tien minuten een conclusie getrokken: ons konijn is verwend. Heel erg verwend. Waar dat aan ligt, weet ik niet precies, maar ik heb wel een vermoeden:

• Het zou kunnen komen doordat Nibbit zo ongeveer 1/5 van de woonkamer in beslag neemt met haar hok, haar speelgoed, haar speeldoos, haar kussen en haar tunnel (ruimte, die ze zelf graag uitbreid door overal stukken karton achter te laten).
• Het zou kunnen komen doordat Nibbit een air over zich heen heeft hangen van: dit is MIJN huis, met MIJN mensen, die me komen aaien wanneer het MIJ uitkomt (en dat is vaak) en die me lekker eten geven als ik dat wil.
• Het zou kunnen komen doordat we – naast natuurlijk biks, hooi en stro – speciaal voor Nibbit groenten kopen, die ook echt alleen voor haar zijn. In de keuken staat een bordje met daarop altijd verse witlof of andijvie. Voor het konijn, jazeker.
• Het zou kunnen komen doordat we er alles aan doen om het haar naar haar zin te maken. Lekker veel knuffelen en spelen (waar we dan ook veel konijnenkusjes voor terug krijgen), ze mag altijd los lopen in de kamer (behalve ’s nachts) en krijgt elke week een nieuwe speeldoos om te slopen.

  

• Het zou kunnen komen doordat we haar – als we op vakantie gaan – compleet met haar speelgarderobe naar mijn schoonzusje en m’n zwager brengen, wat zo ongeveer gelijk staat aan een luxe hotelovernachting, want m’n schoonzusje is net zo gek op Nibbit als wij. Lees: ze liet expres een matras in de woonkamer liggen (die er lag van een filmavondje) omdat Nibbit het zo leuk vond om erop te spelen. Toen ze nog buiten woonde, logeerde ze trouwens eens bij mijn ouders en daar was het niet anders. M’n moeder was de hele dag met wilgentakjes in de weer om het konijnenmadam naar d’r zin te maken.
• En het zou kunnen komen doordat we ik tegen Nibbit praat alsof ze m’n kind is. Volgens Geert schiet m’n stem meteen drie octaven omhoog als het woord ‘Nibbit’ in mijn zin voorkomt. Ik heb eens geprobeerd om normaal tegen d’r te praten, maar dat vond ik zo raar, dat m’n stem automatisch weer naar boven schoot. Oh en Geert is trouwens niet minder erg dan ik, want hij zingt de hele dag liedjes voor en over Nibbit. (Serieus, terwijl ik dit typ, zingt hij over een ’tomatenbunny’, wat dat dan ook mag zijn.)

A.K.A. Marieke praat tegen haar konijn

Goed, ik wilde een blog schrijven over het opvoeden van een verwend konijn, maar ik loop een beetje uit. Daar moeten we het dan de volgende keer maar eens over hebben, want dat heeft ook nogal wat voeten in aarde. Oh en nee, opa, je hebt geen gelijk, Geert en ik zijn niet stiekem toe aan baby’s. We hebben onze handen al vol aan één konijn.

Volg mij op Bloglovin, Twitter, Facebook & Instagram voor dagelijkse updates!